Hemoroidy, żylaki odbytu

(Varices haemorrhoidales)

Hemoroidy występują u każdego człowieka jako anatomiczne struktury naczyniowe położone w kanale odbytu. Jednakże bywają one często przyczyną różnych objawów chorobowych, do których zalicza się najczęściej: krwawienie, świąd w odbycie, wypadanie guzków krwawniczych oraz czasami ból związany z tworzeniem się w nich zakrzepów.

Budowa anatomiczna hemoroidów

Żylaki odbytu powstają z poszerzonych splotów żylnych górnych i dolnych żył okołoodbytniczych. Sploty te położone są podśluzówkowo w dolnej części odbytnicy oraz w kanale odbytu. W zależności od położenia hemoroidów w stosunku do linii grzebieniastej, dzielimy je na wewnętrzne i zewnętrzne. Oba rodzaje hemoroidów często współistnieją ze sobą:

1. wewnętrzne hemoroidy położone są pierwotnie powyżej linii zębatej;
2. zewnętrzne hemoroidy występują poniżej linii zębatej.

Rys1. Budowa odbytnicy i kanału odbytu.

Wewnętrzne hemoroidy (guzki krwawnicze)

Pokryte są błoną śluzową odbytnicy, pozbawioną unerwienia bólowego. Dlatego też, rozwojowi tego typu żylaków rzadko towarzyszy ból. W warunkach prawidłowych rozróżnia się trzy guzki krwawnicze (Rys.2.)

• lewy,
• prawy przedni,
• prawy tylny.

Rys. 2. Typowo położone wewnętrzne hemoroidy

Rys.3. Wewnętrzny i zewnętrzny żylak odbytu

Hemoroidy zewnętrzne (Rys. 3)

Położone są pod błoną śluzową kanału odbytu zwana anodermą. Anoderma posiada bardzo bogate unerwienie bólowe, dlatego też chorobom rozwijającym się w żylakach zewnętrznych zwykle towarzyszy ból.

Okołoodbytnicze fałdy skórne, spostrzegane u chorych z chorobą hemoroidalna, bywają czasami rozpoznawane jako zewnętrzne żylaki odbytu. Podczas gdy, są one pozostałością po zakrzepach powstających w zewnętrznych żylakach odbytu lub następstwem rozciągnięcia i uszkodzenia skóry odbytu, związanym z wypadaniem guzków krwawniczych.

Pomiędzy wewnętrznymi i zewnętrznymi żylakami odbytu istnieją liczne połączenia żylne. Krew z żylaków odbytu odpływa do żyły głównej dolnej. Nie łączą się one ze spływem żyły wrotnej, z tego też powodu nie występują częściej u osób z nadciśnieniem wrotnym (np. w marskość wątroby).

Podział wewnętrznych hemoroidów (Rys. 4)

• Stopień I – hemoroidy widoczne jedynie w badaniu anoskopowym, powyżej linii grzebieniastej;
• Stopień II – hemoroidy wypadające z kanału odbytu w trakcie parcia i samoistnie powracające do normalnej pozycji po jego zakończeniu;
• Stopień III – hemoroidy wypadające z kanału odbytu w trakcie parcia i wymagające odprowadzenie przez chorego do normalnej pozycji;
• Stopień IV – hemoroidy nieodprowadzalne ze skłonnością do przekrwienia, obrzęków, zakrzepów i martwicy.

Hemoroidy zewnętrzne nie posiadają powszechnie używanego podziału.

Rys. 4. Stopnie rozwoju choroby hemoroidalnej.

Przyczyny powstawania hemoroidów

Na podstawowe przyczyny powstawania wewnętrznych żylaków odbytu uważa się zaawansowany wiek, biegunki, ciążę, guzy miednicy, siedzący tryb życia, częste parcie na stolec i zaparcia.

Powszechnie przyjmuje się trzy teorie powstawania hemoroidów:

1. Wraz z wiekiem dochodzi do zanikania tkanki łącznej odpowiedzialnej za właściwe umocowanie hemoroidów do leżących głębiej mięśni zwieraczy odbytu; luźno położone hemoroidy zaczynają uwypuklać się do kanału odbytu i sprzyjać stopniowemu rozwojowi choroby.
2. Wzrost napięcia lub przerost mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu powoduje rozwój objawowych hemoroidów. W trakcie parcia dochodzi do rozciągania splotów żylnych tworzących hemoroidy w obecności nierozciągliwego mięśnia zwieracza.
3. Przyczyna powstawania hemoroidów może być obrzęk i nadmierny napływ krwi do splotów żylnych tworzących żylaki wewnętrzne. Potwierdza to fakt zanikania hemoroidów po zamknięciu tętniczek doprowadzających krew.

Hemoroidy objawy

Chorzy, cierpiący z powodu choroby hemoroidalnej najczęściej skarżą się na następujące objawy hemoroidów krwawienie w trakcie oddawania stolca, wypadanie żylaków, ból związany z powstawaniem zakrzepów w żylakach, świąd odbytu oraz trudności w utrzymaniu higieny osobistej.

Krwawienie

Występuje zwykle w związku z oddaniem stolca. Świeża, czerwona krew pojawia się na stolcu, zwykle pod koniec defekacji. W niektórych przypadkach dochodzi do intensywnego krwawienia lub krew widoczna jest jedynie na papierze toaletowym. Powtarzające się krwawienia mogą stać się przyczyną niedokrwistości z niedoboru żelaza.

Krwawiące hemoroidy są najczęściej bezbolesne. Zatem krwawienie, połączone z bolesnym oddawaniem stolca powinno skłaniać do poszukiwania innej przyczyny, a w szczególności szczeliny odbytu.

Krwawienie z odbytu nie powinno być jednoznacznie łączone z chorobą hemoroidalną.

Zanim ostatecznie rozpozna się hemoroidy konieczne jest wykluczenie innych miejsc i przyczyn krwawienia. W tym celu, u młodych chorych z grupy niskiego ryzyka raka jelita grubego, wykonuje się sigmoidoskopię (30 cm) lub anoskopię (10 cm). U osób powyżej 50 roku życia lub chorych obciążonych rodzinnym wywiadem raka jelita grubego, konieczne jest wykonanie badania endoskopowego całego jelita grubego (kolonoskopia). Badania endoskopowe służą również rozpoznaniu takich przyczyn krwawienia z odbytu jak wrzodziejące zapalenie jelita grubego, polipy, uchyłki lub zmiany naczyniowe w jelicie grubym.

Świąd odbytu

Podrażnienie lub świąd odbytu i otaczającej skóry jest również częstym objawem hemoroidów. Część chorych skarży się także na nieznaczne nietrzymanie stolca lub wilgotność odbytu. Objawy te mogą wiązać się z następującymi powikłaniami choroby hemoroidalnej:

• Wypadanie wewnętrznych żylaków może powodować wyciek treści jelitowej (fig.1);
• Okołoodbytnicze fałdy skórne, powstałe w wyniku przebytych zakrzepów w żylakach zewnętrznych lub wypadania żylaków wewnętrznych, mogą być związane z zaleganiem stolca i utrudniona higiena osobista, prowadząc do miejscowego stanu zapalnego i świądu;
• Chorzy z “plamieniem”, wykazujący nadmierna skłonność do higieny osobistej, mogą wywołać odczyn zapalny o okolicy odbytu między innymi w następstwie zbyt częstego używania środków higienicznych. Sprzyja to dalszemu zaostrzeniu świądu i zwiększeniu objawów choroby.

Hemoroidy jak wyglądają? Hemoroidy zdjęcia

Fig. 1. Wypadnięty hemoroid wewnętrzny

Fig. 2. Zakrzep z żylakach zewnętrznych

Ból

Ból towarzyszący hemoroidom może być następstwem zakrzepów powstających w żylakach odbytu. Zmiany zakrzepowe mogą występować w obu typach żylaków odbytu. Zakrzep w żylakach zewnętrznych może być przyczyna bardzo intensywnych dolegliwości bólowych (fig.2). Anoderma pokrywająca hemoroidy zewnętrzne jest bardzo bogata w zakończenia nerwów bólowych. Powstający zakrzep rozciąga ją i wywołuje stan zapalny. Powoduje to nagły, przeszywający ból w odbycie, trwający od kilkunastu godzin do kilku dni. Zakrzepnięty żylak zewnętrzny jest dobrze widocznym, granatowym, owalnym, bolesnym guzkiem wyczuwalnym przez chorego przy wejściu do kanału odbytu.

Żylaki odbytu wewnętrzne mogą być również przyczyną bólu. Jednakże jego nasilenie bywa znacznie mniejsze, gdyż są one pokryte nabłonkiem ubogim w bólowe zakończenia nerwowe. Wyjątek stanowią wpadnięte i uwięźnięte hemoroidy IV stopnia (fig. 1). Uwięźnięcie powoduje zahamowanie napływu krwi do żylaków, a w następstwie ich martwice i zgorzel zagrażającą życiu chorego. Konieczny jest wtedy natychmiastowy zabieg chirurgiczny.

Hemoroidy objawy – inne

Występowanie różnych objawów chorobowych w kanale odbytu nie pozwala na jednoznaczne postawienie rozpoznania żylaków odbytu bez dokładnego badania proktologicznego. Zbliżone objawy może powodować szczelina odbytu, kłykciny kończyste, wypadanie odbytnicy, rak odbytu, choroba Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego.

Hemoroidy – diagnostyka

Podobnie, jak w przypadku innych chorób, podstawowe znaczenie w rozpoznaniu żylaków odbytu ma prawidłowo zebrany wywiad z chorym. Niezbędne jest również wykonanie palcem podstawowego badania odbytu, kanału odbytu i bańki odbytnicy (łac. per rectum) (rys 5). W celu oceny stopnia zaawansowania choroby, oraz różnicowania żylaków odbytu z innymi chorobami kanału odbytu, odbytnicy i jelita grubego, konieczne jest wykonanie badań endoskopowych (wziernikowania).

Rys.5. Badanie proktologiczne

Rys. 6. Anoskopia

Anoskopia

Służy do wziernikowania kanału odbytu (łac. anus) i końcowego odcinka odbytnicy (rys.6). Wziernik posiada długość 10 cm. Badanie pozwala na dokładną ocenę kanału odbytu, stopnia zaawansowania żylaków odbytu, ich przekrwienia lub stanu zapalnego. Anoskopia jest wykorzystywana jaka podstawowe badanie proktologiczne u chorych z postawioną diagnozą żylaków odbytu. Służy głównie do oceny skuteczności prowadzonego leczenia proktologicznego. Jest to badanie nie sprawiające chorym bólu.

Rektoskopia

Służy do wziernikowania odbytnicy (łac. rectum). Wziernik posiada długość 20 cm. Jest to podstawowe badanie, które wykonuje się u chorych zgłaszających się do proktologa z krwawieniem “świeżą krwią” z żylaków odbytu. Badanie to pozwala wykluczyć inne przyczyny krwawienia z odbytu, położone głębiej, w odbytnicy (rak odbytnicy, polipy lub wrzodziejące zapalenia jelita grubego). Badanie to pozwala również na ocenę żylaków odbytu i miejsca ich krwawienia. Badanie trwa około 10 – 15 min. Większość chorych w trakcie rektoskopii odczuwa dyskomfort lub ból w podbrzuszu. Dolegliwości ustępują zaraz po zakończeniu badania.

Sigmoidoskopia

Służy do wziernikowania odbytnicy i esicy (łac. sigma). Wziernik posiada długość minimalną 30 cm. W sigmoidoskopii wykorzystuje się endoskopy elastyczne i sztywne. W odcinku jelita, do 30 cm od odbytu, objętym badaniem sigmoidoskopowym stwierdza się najczęstsze występowanie nowotworów jelita grubego. Badanie to pozwala wykluczyć inne przyczyny krwawienia, niż żylaki odbytu. Czas trwania sigmoidoskopii i związane z nią dolegliwości są zbliżone do opisanych powyżej.

Kolonoskopia

Służy do badania całego jelita grubego (łac. colon). Kolonoskopia jest zalecana u chorych z krwawieniem z odbytu, którzy ukończyli 50 rok życia. Chorzy poniżej 50 roku życia powinni mieć wykonane badanie endoskopowe całego jelita grubego w przypadku obciążenia rodzinnego (choroba nowotworowa jelita grubego lub częste inne nowotwory występujące w rodzinie chorego). Kolonoskopia jest również zalecana w profilaktyce raka jelita grubego u osób zdrowych, które ukończyły 50 rok życia. Wykonanie kolonoskopii trwa od 30 do 45 min. Badaniu towarzyszą wyraźne dolegliwości bólowe, dlatego też jest coraz częściej wykonywane w krótkotrwałym znieczuleniu ogólnym.

Leczenie żylaków odbytu

Jak leczyć hemoroidy zachowawczo?

Leczenie hemoroidów poprzez postępowanie zachowawcze jest to podstawowa metoda. W razie braku poprawy, konieczne mogą być małoinwazyjne zabiegi chirurgiczne lub, w niektórych przypadkach leczenie operacyjne.

Celem leczenia zachowawczego jest wyeliminowanie przyczyn powstawania choroby hemoroidalnej (zaparcia, nadmierne parcie na stolec, niewłaściwa dieta, siedzący tryb życia) oraz likwidacja objawów choroby (krwawienie, świąd, ból, trudności w utrzymaniu higieny osobistej, prawidłowa pielęgnacja).

Do najczęściej stosowanych w leczeniu zachowawczym preparatów proktologicznych zalicza się maści, czopki, żele, nasiadówki, środki zmiękczające stolec. Preparaty te są szczególnie przydatne w ostrym okresie choroby, gdy występuje nasilony świąd, krwawienie i poczucie dyskomfortu. Maja one działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe, łagodzą świąd, zwiększają napięcie ściany naczyń włosowatych i zmniejszają ich przepuszczalność, hamują przekrwienie towarzyszące zaostrzeniu choroby. Właściwy lek na hemoroidy zostanie zalecony przez lekarza w trakcie wizyty.

Miejscowe preparaty proktologiczne stosowane powinny być jedynie w okresie zaostrzenia objawów choroby i nie dłużej, niż 7 do 10 dni.

Preparaty zmniejszające częstość i nasilenie zaparć Zawierające nasiona babki (łac. psyllium)

ISPAGUL jest naturalnym lekiem ziołowym stosowanym w leczeniu zaparć i biegunek.

Ispagul to 100% łupiny nasion babki jajowatej.

Jak działa?

ISPAGUL jest środkiem regulującym wypróżnianie o działaniu wypełniającym. ISPAGUL w przewodzie pokarmowym absorbuje wodę zwiększając swoją objętość.

W przypadku zaparć absorpcja wody przez ISPAGUL powoduje zmiękczenie konsystencji masy jelitowej oraz zwiększenie jej objętości. Zwiększenie objętości zwiększa ucisk na ścianki jelit co poprawia ich perystaltykę i ułatwia oraz przyspiesza wypróżnianie. W przypadku biegunek ISPAGUL absorbuje nadmiar wody z masy jelitowej przywracając właściwą konsystencję stolca. ISPAGUL działa łagodnie i powoli. Pierwszy efekt występuje najczęściej po 12 – 18 godzinach. ISPAGUL nie wywołuje biegunek. ISPAGUL przyjmowany systematycznie gwarantuje codzienne, regularne wypróżnianie.

Korzyści:

ISPAGUL obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi najprawdopodobniej wskutek wiązania ich przez śluzy ( 10 – 20 %). ISPAGUL obniża poziom cukru we krwi, co może spowodować u chorych na cukrzycę konieczność zmiany dawkowania insuliny. ISPAGUL wskutek pęcznienia w przewodzie pokarmowym daje uczucie sytości, które utrzymuje się nawet do 3 godzin. ISPAGUL przyjmowany przed posiłkiem zmniejsza konsumpcję tłuszczy. ISPAGUL łagodzi stany zapalne śluzówki przewodu pokarmowego.

Dawkowanie:

Jednorazowo należy przyjąć 4 g (dwie pełne łyżeczki) i koniecznie wypić szklankę płynu (minimum 150 ml). ISPAGUL można wymieszać z wodą lub sokiem i wypić. ISPAGUL można dodać do jogurtu lub serka i wypić dodatkowo szklankę wody, soku lub innego napoju ISPAGUL można dodać do płatków śniadaniowych lub dżemu czy miodu i koniecznie popić szklanką napoju.

Sposób podawania:

ISPAGUL najkorzystniej jest przyjmować rano przed śniadaniem lub wieczorem jako ostatni posiłek. ISPAGUL należy przyjmować co najmniej 0,5 – 1 godziny po innych lekach, gdyż przez absorpcję substancji aktywnych może osłabić ich działanie.

Czopki na hemoroidy i maść na hemoroidy (Zawierające sterydy)

Proctosone (maść i czopki na hemoroidy)

Ze względu na swój bogaty skład chemiczny, Proctosone posiada wielokierunkowe działanie w okresie zaostrzenia chorób występujących w kanale odbytu. Jest wskazany w leczeniu żylaków odbytu w początkowym okresie terapii.

Działanie:

Preparat do stosowania miejscowego. Neomycyna jest bakteriobójczym antybiotykiem z grupy aminoglikozydów, działającym szczególnie silnie na Staphylococcus aureus i pałeczki Enterobacteriaceae (zwłaszcza Proteus spp.). Hydrokortyzon – kortykosteroid o umiarkowanym działaniu. Działa przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo i przeciwświądowo. Cynchokaina działa miejscowo znieczulająco, a eskulina – glikozyd otrzymany z kasztanowca – hamuje aktywność hialuronidazy, zmniejszając przepuszczalność naczyń krwionośnych i krwawienia.

Wskazania:

Leczenie hemoroidów, stanów zapalnych odbytu, szczeliny odbytu, świądu odbytu. Preparat może być stosowany w okresie przed- i pooperacyjnym.

Przeciwwskazania:

Nadwrażliwość na składniki preparatu, gruźlicze i wirusowe zakażenia skóry (m.in. opryszczka, ospa wietrzna).

Działanie niepożądane:

Długotrwałe stosowanie może prowadzić do zmian zanikowych skóry w okolicy zastosowania preparatu.

Interakcje:

Nasila działanie leków glikokortykosteroidowych.

Dawkowanie:

2 razy dziennie (rano i wieczorem) wprowadza się do odbytnicy po 1 czopku, najlepiej po wypróżnieniu.

Zazwyczaj nakłada się niewielką ilość maści za pomocą dołączonego aplikatora 2 razy dziennie (rano i wieczorem) oraz po każdym wypróżnieniu.

Ze względu na zawartość hydrokortyzonu, nie powinien być jednak stosowany dłużej niż przez 7 dni.

Posterisan H (czopki i maść na hemoroidy)

Preparat działający przede wszystkim przeciwzapalnie i zmniejszający świąd. Pobudzenie układu odpornościowego chorego poprzez zawiesina z E. Coli w połączeniu z hydrokortyzonem powoduje, że Posterisan H znalazł istotne zastosowanie w leczeniu stanów zapalnych kanału odbytu w początkowym okresie leczenia choroby hemoroidalnej.

Działanie:

Preparat do stosowania miejscowego. Zawiesina E. coli i produktów przemiany materii posiada właściwości stymulujące układ odpornościowy doprowadzając do wzrostu odpowiedzi immunologicznej nieswoistej i swoistej. Zwiększa odporność na zakażenia miejscowe, aktywując fizjologiczny proces przeciwzapalny. Hydrokortyzon działa przeciwzapalnie i przeciwświądowo.

Wskazania:

Hemoroidy – szczególnie ciężkie przypadki, wyprysk okołoodbytniczy, świąd odbytu, szczeliny i pęknięcia okołoodbytnicze.

Przeciwwskazania:

Nadwrażliwość na składniki preparatu. Gruźlicze, wirusowe bakteryjne i grzybicze zakażenia skóry.

Działania niepożądane:

Reakcje alergiczne (zaczerwienienie, świąd) przy nadwrażliwości na fenol – środek konserwujący. Podczas długotrwałego stosowania może dojść do atrofii skóry.

Interakcje:

Nasila działanie leków glikokortykosteroidowych.

Dawkowanie:

2 razy dziennie (rano i wieczorem) wprowadza się do odbytnicy po 1 czopku, najlepiej po wypróżnieniu.

Cienką warstwę maści nakłada się na zmienioną chorobowo skórę i błony śluzowe tylko okolicy okołoodbytniczej dwa razy dziennie, rano i wieczorem.

Posterisan H powinien być stosowany tylko do momentu ustąpienia ostrych dolegliwości (świąd, ból, krwawienia), nie dłużej jednak niż 7 dni. W celu uniknięcia nawrotów można stosować preparat Posterisan.

Preparaty działające miejscowo (Zawierające lignokainę i tribenozyd)

Procto-Glyvenol (czopki i maść na hemoroidy)

Procto-Glyvenol łagodzi dokuczliwe objawy hemoroidów (ból, pieczenie, swędzenie, napięcie skóry) spowodowane najczęściej wtórnym stanem zapalnym okolicy odbytu.

Działanie:

Tribenozyd działa leczniczo przy dolegliwościach związanych z żylakami odbytu. Dzięki swoim właściwościom farmakologicznym zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych i poprawia napięcie ściany naczyniowej. Wykazuje także działanie miejscowo przeciwzapalne oraz antagonistyczne oddziaływanie na substancje endogenne, odgrywające rolę mediatorów w powstawaniu procesu zapalnego i bólu (bradykinina, prostaglandyna E²).

Dodatek chlorowodorku lidokainy przyśpiesza łagodzenie objawów, ponieważ lidokaina działa miejscowo znieczulająco.

Wskazania:

Zewnętrzne i wewnętrzne hemoroidy.

Przeciwwskazania:

Nadwrażliwość na substacje czynne preparatu Procto-Glyvenol.

Działania niepożadane:

Preparat Procto-Glyvenol jest na ogół dobrze tolerowany. W wyjątkowych przypadkach po zastosowaniu kremu może początkowo wystąpić uczucie lekkiego pieczenia, bólu lub wzmożona perystaltyka jelit.

Dawkowanie:

Doodbytniczo. Krem lub 1 czopek 2 razy dziennie do ustąpienia ostrych objawów. Następnie dawkę można zmniejszyć, stosując krem lub 1 czopek raz dziennie. Krem nakłada się za pomocą załączonego aplikatora. Ze względu na zawartość lignokainy nie stosować w pełnej dawce dłużej niż 4 tyg.

Leczenie hemoroidów – preparaty stosowane doustnie (Zawierające diosmine i hesperydynę)

Detralex (Daflon)

Tabletki zawierające diosminę i hesperydynę posiadają pierwszoplanowe znaczenie w leczeniu hemoroidów. Powoduję szybkie ich zmniejszenie oraz ustąpienie objawów choroby takich, jak krwawienie i poczucie dyskomfortu w kanale odbytu.

Działanie:

Preparat złożony zawierający zmikronizowaną diosminę i hesperydynę o działaniu ochronnym na naczynia krwionośne. Poprawia tonus naczyń żylnych, normalizuje ich przepuszczalność, działa przeciwzapalnie przez hamowanie uwalniania mediatorów zapalenia. Zmniejsza obrzęki przez przywrócenie prawidłowej przepuszczalności włośniczek, poprawę krążenia żylnego oraz drenażu chłonki.

Wskazania:

Przewlekła, czynnościowa i organiczna niewydolność krążenia żylnego kończyn dolnych (uczucie ciężkości nóg, ból, kurcze nocne). Leczenie objawowe w przypadku nasilenia dolegliwości.

Przeciwwskazania:

Nadwrażliwość na lek.

Stosowanie leku w ciąży i okresie karmienia piersią:

Ostrożnie stosować w ciąży. Brak danych odnośnie bezpieczeństwa stosowania w okresie karmienia piersią.

Działania niepożądane:

Rzadko: zaburzenia ze strony układu pokarmowego oraz zaburzenia neurowegetatywne.

Dawkowanie:

Doustnie: 2 tabl. na dobę, podczas posiłku. W przypadku zaostrzenia dolegliwości ze strony żylaków odbytu dawka wynosi 6 tabl. na dobę przez pierwsze 4 dni, następnie 4 tabl. na dobę przez kolejne 3 dni.

Preparaty stosowane doustnie (Zawierające pochodne rutyny Venoruton)

Venoruton (Venoruton Forte, Venotrex)

Stabilizuje ścianę żylna, co prowadzi do zmniejszenia przepuszczalności naczyń i w konsekwencji do zmniejszenia obrzęku.

W przypadku hemoroidów, Venoruton zmniejsza obrzęk okolicy odbytu i przynosi ulgę w takich objawach jak: swędzenie, krwawienie i sączenie.

Działanie:

Substancja czynna preparatu działa ochronnie na naczynia krwionośne, zmniejszając przepuszczalność kapilar i zwiększając ich odporność, likwidując obrzęki.

Zastosowanie:

Przewlekła niewydolność żylna (bóle i obrzęki kończyn dolnych, skurcze mięśni i zaburzenia czucia), żylaki podudzi. Choroby skórne pochodzenia naczyniowego, owrzodzenia podudzi. Żylaki odbytu. Wspomagająco w mikroangiopatiach w przebiegu cukrzycy.

Działania niepożądane:

Rzadko zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, ból i zawroty głowy, zmęczenie, wysypki skórne, zaczerwienienie twarzy, świąd. Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na składniki preparatu. Preparat nie powinien być stosowany w I trymestrze ciąży.

Dawkowanie:

Venoruton – tabletki 300 mg kapsułki 300 mg: 1 kaps. 2-3 razy dziennie do ustąpienia objawów, następnie podtrzymująco lub w przypadku nawrotu objawów 1 kaps. 2 razy dziennie;

Venoruton Forte – tabletki 500 mg: 1 tabl. 2 razy dziennie do ustąpienia objawów, następnie podtrzymująco lub w przypadku nawrotu objawów 1 tabl. raz dziennie. Preparat należy połykać w całości, podczas posiłku.

Hemoroidy, leczenie chirurgiczne:

HEMORON – bezbólowe leczenie żylaków odbytu